Caravan

Caravan: Het verhaal

Coenraad wil weg. Naar Zweden.

Daartoe ontwerpt hij een caravan.
Met hulp van Harry is hij die nu aan het bouwen.
In de voorstelling zien we hoe de bouw vordert
en hoe het vertrek nadert……

Met Loek Beumer als Coenraad
en Peter Drost als Harry

Credits

Idee en spel: Loek Beumer en Peter Drost
Regie: René van ’t Hof
Assistent Regisseur: Géraldine Verhoeven
Decorontwerp: Gerrit Timmers
Assistent decor: Wikke van Houwelingen
Kostuums: Carin Eilers
Geluidsdecor: Mat Wijn
Lichtontwerp & Techniek: Peter van der Hoek
Inspiciënt: Wim Mönnich
Uitvoering decor: Ward Kreykamp
Affiche: Frits van Hartingsveldt
Scènefotografie: Stephan van Hesteren
Productieleiding: Géraldine Verhoeven

Tourneeplanning en promotionele ondersteuning Nederland:
Hummelinck Stuurman Theaterbureau
Da Costakade 190, 1053 XG Amsterdam
Tel: 020-6164004 Fax: 020-6124341
e-mail: info@hummelinckstuurman.nl
www.hummelinckstuurman.nl

Tourneeplanning en promotionele ondersteuning België:
Verenigde Werkhuizen Thassos
A. Rodenbachstraat 19 B 2140 Borgerhout
Tel: 0032-3/235.04.90 Fax: 0032-3/235-235.11.05
e-mail: info@thassos.be

Productie:
Het Toneelschap Beumer & Drost
Veemarkt 202, 1019 DG Amsterdam
Tel: 020-4652147 Fax: 020-4682465
e-mail: info@beumerendrost.nl

Foto's

Recensies

Trouw: “Iedere grap uiterst inventief”.

Het Parool: “zelfs een mindere B&D is nog uitstekend”

De Volkskrant: “menselijke onhandigheid”

NRC Handelsblad: “Hartverwarmende klunzen in ode aan onhandigheid”.

Trouw
door Anita Twaalfhoven

‘Iedere Grap in Caravan is uiterst Inventief en Precies Getimed

Op het toneel staat het geraamte van een caravan, met losse wanden, verfblikken en een handvol gereedschap. Twee mannen in overall staan tussen de spullen klunzig te klussen. De een probeert een ladder door een nauwe doorgang te loodsen, de ander zit sloom op zijn stoel. Hij wil ‘een gesprek’ met zijn vriend, maar krijgt geen aandacht en komt niet uit zijn woorden.

In ‘Caravan’ bouwt het duo Loek Beumer en Peter Drost samen een mobiel huis, maar in de samenwerking zit een angeltje. De een gaat op reis en de ander mag niet mee. Het is een moderne variant op Laurel en Hardy, die je meteen op het puntje van de stoel doet zitten.

Elke handeling die ze uitvoeren is een bron van onuitgesproken conflicten. En elk detail krijgt zoveel aandacht dat er een wereld van gedachten en gevoelens in besloten lijkt te liggen. Hoe reken je zonder meetlint uit hoeveel verf je nodig hebt om een wand te schilderen?

Met handen en voeten en slim rekenwerk komen de twee tot de conclusie dat het blik verf in de hoek niet genoeg is. Dus moet er een stuk van het muurtje af, besluiten ze. Ook het zoeken van een vleugelmoertje op het dak van de caravan is een avontuur. Drost moet het trapje opklimmen, maar heeft zoveel last van hoogtevrees dat hij bijna flauw valt.

“Luister naar het geluid van mijn stem”, zegt Beumer en als een hypnotiseur brengt hij zijn vriend weer veilig op de grond. Ondertussen speelt door alles heen een machtstrijd wie de slimste, snelste of knapste van de twee is. Peter Drost is de meest aanhankelijke en hunkert naar een antwoord op de vraag of hij nu wel of niet mee mag op reis. Dat speelt hij zo geestig en aandoenlijk dat hij je tranen in de ogen van het lachten bezorgt.

Loek Beumer speelt met een uitgestreken gezicht de man met een bord voor zijn kop. Op een tafeltje staat zijn caravan in miniatuur, mooi ingericht met vrolijke gordijntjes voor de ramen. Dromerig rijdt hij het ding met een speelgoedauto heen en weer, langs bossen, weidse vergezichten en klaterend frisse beekjes. Ondertussen zit zijn vriend zich te verbijten en hij schetst uit wraak een heel ander beeld. Een man alleen gaat op reis en strandt midden in een donker bos waar een lustmoordenaar hem te lijf gaat.

Het duo is perfect op elkaar ingespeeld en elke grap is precies goed getimed. Beumer & Drost hebben al eerder naam gemaakt met een serie geestige voorstellingen vol inventieve grappen. Maar ‘Caravan’, in de regie van René van ’t Hof, is een hoogtepunt.

De Volkskrant
door Bart Deuss

CARAVAN BOUWEN ALS PROEVE VAN MENSELIJKE ONHANDIGHEID

Twee mannen bouwen in een werkplaats aan een caravan. Een van hen droomt ervan om ermee naar Zweden te reizen. Maar dan moet het ding eerst nog af. Caravan is het relaas van twee mannen die het ondanks hun vriendschap maar knap ingewikkeld vinden om elkaar te zeggen wat ze voelen en denken.

Coenraad (Loek Beumer) is de daadkrachtige van de twee, Harry (Peter Drost) een tikjeslomer. Caravan leunt dankbaar op het feit dat amateurklussers allemaal zo hun eigen opvattingen hebben over hoe je iets doet. Coenraad heeft graag dat alles “ligt waar het hoort”. Tegelijk is hij, wanneer hij de werkplaats met een ladder binnenkomt, een levend gevaar voor zijn omgeving.

Geduldig bouwen de twee aan de droom van Coenraad. En Harry dan? Zou die niet ook mee moeten, als de caravan klaar is voor Zweden? Die vraag hangt in de lucht maar beide mannen durven hem nauwelijks te stellen, juist omdat ze het eigenlijk zo graag willen.

René van ’t Hof – debuterend als regisseur – werkte samen met Beumer & Drost een serie proeven van menselijke onhandigheid uit, die bol staan van wederzijdse afhankelijkheid. Een hand raakt klem in een tissuebox, het meten van oppervlakten leidt tot een forse rekentwist, gezaag levert vooral zaagsel maar weinig resultaat op.

De timing is nog niet helemaal scherp, waardoor met name enkele woordgrappen wat overdadig klinken. Toch voert het stuk langs een ogenschijnlijk chaotische reeks voorvallen trefzeker naar het rake einde: het visioen dat de twee samen in Zweden zitten, in de caravan waarvan je je tijdens de voorstelling vooral afvraagt of die ooit afkomt.

Het Parool
door Jos Bloemkolk

ZELFS EEN MINDERE B&D IS NOG UITSTEKEND

‘Onhandig gedoe in de traditie van Laurel & Hardy

De nieuwste voorstelling van Toneelschap Beumer & Drost, Caravan, is Laurel en Hardy, is Buurman & Buurman, maar natuurlijk vooral en onmiskenbaar Beumer & Drost. Caravan wordt gespeeld door Beumer en Drost zelf.

Twee mannen – of moet je zeggen mannetjes? – bouwen een caravan. Harry (Peter Drost) helpt zijn vriend Coenraad (Loek Beumer), die met die caravan een reis door Zweden wil maken. De grote vraag voor Harry, die hij de hele voorstelling tevergeefs probeert te stellen, is: mag hij ook mee? Intussen bouwen zij moeizaam voort aan die caravan.

Beumer is helemaal Oliver Hardy, als hij een zwaar voorwerp op zijn voet krijgt. Zijn half gesnikte ‘ho-ho-ho-ho’ is een Hardy-citaat. Maar de opmerking: “Ik heb geen helm op mijn voeten” is helemaal B&D. Het onhandige gedoe met een ladder weer in de traditie van Laurel & Hardy.

Helemaal B&D: absurditeiten die kort van duur zijn, zodat de caravan op de aarde blijft en niet gaat zweven. Harry krijgt een bril van Coenraad, omdat die mannen nu eenmaal in constant gevecht zijn met de dingen. (Coenraad buigt, met zijn rug naar de zaal, die bril even uit een stuk ijzerdraad). Harry schrikt zich een ongeluk van wat hij nu al ziet. Hij moet van zijn vriend een hand voor zijn ene oog doen. En ja hoor:”Amersfoort”. Andere oog getest. En weer zegt Harry:”Amersfoort”. Dat Amersfoort is volkomen ongerijmd en erg grappig.

Helemaal B&D: Het Koninginnedagachtige commentaar dat Drost geeft, als Beumer naar een meetlint loopt te zoeken. Ook Drosts Ivo Niehe-achtige voice-over, die dingen vertelt over vakantieland Zweden – “Het is hier gewoonweg heerlijk toeven” – is typisch B&D.
Dat bewegingsacteur René van ’t Hof de regie voert, blijkt uit de hilarische scène waarin Drost half buiten beeld enorm aan het zagen is. De geluidsband werkt terdege mee. Het zagen leidt vanzelfsprekend tot vrijwel niets.

De ongehoorde inventiviteit van sommige eerdere B&D-voorstellingen heeft Caravan niet. Hoogstandjes als in de vorige voorstelling Ingeblikt – Drost speelt geloofwaardig mee in een film met Michael Caine – komen hier niet voor. Ook de schaterlach ontbreekt. Maar de voorstelling is nog altijd erg grappig en bij vlagen hartverwarmend. Zelfs een mindere voorstelling van Beumer & Drost is een uitstekende voorstelling

NRC Handelsblad
door Isabella Steenbergen
21 februari 2007

Hartverwarmende klunzen in ode aan onhandigheid

Harry zit op een kruk en eet een koekje. Aan de andere kant van de werkplaats loopt Coenraad te hannessen. Zaagsel op de vloer, rondslingerend gereedschap.

Naar Caravan, een jeugdvoorstelling van Beumer & Drost, kijk je vooral met een glimlach. Hartverwarmende klunzigheid stijgt ten top in dit regiedebuut van René van ’t Hof. Met zijn zelfgebouwde caravan naar Zweden, dat is het ideaal van Coenraad (Loek Beumer). Waarom Zweden? Gewoon, omdat het daar “heerlijk toeven” is. Harry (Peter Drost) wil stiekem mee, en diep in zijn hart wil Coenraad niet alleen. Maar die verlangens uitspreken: ho maar. Met Caravan brengen Beumer & Drost een luchtige ode aan de menselijke onhandigheid in de traditie van Laurel & Hardy.

Bij aanvang zitten we al middenin de bouw. Hoewel gehesen in veelbelovende overalls, lopen de twee amateurklussers elkaar alleen maar voor de voeten, wat tot veel grappige scènes leidt. De dikkere Coenraad vindt dat “alles moet liggen waar het hoort” en denkt het allemaal beter te weten dan de dunnere, lankmoedige Harry. Er valt een zwaar voorwerp op een voet, een hand raakt klem in een tissuebox.

Hilarisch is de cartooneske zwier waarmee de acteurs tijdens het opmeten van een plan verwikkeld raken in een rekenstrijd. Toch is lang niet elke grap raak. Iets te vaak mikken Beumer & Drost op de makkelijke lach, met name bij de woordgrappen. Dat “schuurpapier in de schuur” ligt en “grondverf op de grond” staat, is nog wel leuk. Niet leuk is:”wat moet gebeuren moet gebeuren, want dan is het gebeurd.” In Caravan wemelt het van zulke lang uitgesponnen cirkelredeneringen, waardoor het stuk vaart verliest.

Aandoenlijk is het slotbeeld: zacht licht op een caravan in miniatuur. Kwetterende vogeltjes, een ruisend beekje. Het visioen van de kleine man die zo graag wil, maar niet kan.

Speellijst