Deel met je vrienden
Chuck & Charlene: Het verhaal
Enkele publieksreacties:
Marjolein Rikmenspoel: Een voorstelling vol vaart! Genoten!
Maaike Rouw: Wat een topvoorstelling bij Deventer op Stelten. De combi spel, zang en decor was fantastisch!
Jose Kram Tobben: Genoten van jullie voorstelling op festivalderaa. Nadeel: ik krijg de hitsong “Elektronische Cowboy”niet meer uit mijn hoofd ;)!
Kapkast: En steeds als je denkt: “Het kan niet origineler” weten ze je tig momenten te verrassen. Chapeau!
Top: Wat een feestje! Peter Drost speelt de sterren, zeker 4, van de hemel!
Schudden: Een feest, topacteurs, geweldig decor en heerlijke country.
De krantenkoppen:
Immens populair zijn ze, de zingende bankovervallers Chuck & Charlene, de Bonnie & Clyde van de Lage Landen. Na hun onbedoelde optredens bij diverse bankfilialen smelt het hart van de ruwste bolster tot een blanke pit en krijgen Chuck & Charlene van ontroerde bankmedewerkers al het geld uit de kluis.
Politie en autoriteiten zetten echter een meedogenloze klopjacht in. Achtervolgingen over daken en in auto’s volgen maar Chuck & Charlene ontsnappen telkenmale op miraculeuze wijze. Tot die avond in de bossen…
Chuck & Charlene is een voorstelling vol zang, dans en heel veel muziek. Natuurlijk met de Beumer & Drosteriaanse taalspelletjes en authentieke theorieën over het leven. Een voorstelling in ‘glitter en glamour’ en met verve gespeeld in een schiettent met diepgang.
We zien een heuse schiettent met alles erop en eraan. Rode velours gordijnen, grote en kleine prijzen en doelen om op te schieten. De kermistent wordt uitgebaat door een oud echtpaar (Chuck & Charlene). Ze zien eruit als twee western figuren die zwaar fan van balkanmuziek zijn. Artiesten waren het ooit. Artiesten zijn het nog steeds, in het diepst van hun gedachten.
Als het gordijn van de kermistent opzij schuift, krijgt men inzicht in de bizarre en aandoenlijke wereld van Chuck & Charlene. Hun hele leven ontrolt zich in de vorm van “platte”, in technicolor geschilderde, twee dimensionale kijkdoosplaatjes van hout. Hangend aan een railsysteem glijden deze platen af en aan. Een hotelkamer, een autoachtervolging; alles krijgt diepte in de kijkdoos van Beumer & Drost. Met prachtige “artiesten”-kleding vol letterlijke, glitter & glamour. De monotone regelmaat van het kermisleven heeft zijn tol geëist. Ooit hadden ze een ander, avontuurlijker leven. Dat van Chuck & Charlene “De zingende bankovervallers”, de Bonnie & Clyde van de Lage Landen, de Robin Hoods van hun tijd.
Op het hoogtepunt van hun carrière zijn er hordes mensen die zich net zo kleden als Chuck & Charlene, net zo als hen leven en net zo mooi proberen te zingen als het countryduo. Er worden look-a-like wedstrijden georganiseerd, waarbij de echte Chuck & Charlene veertiende worden…
Credits
Tekst: Peter Drost
Regie: Michael Helmerhorst
Assistent Regisseur: Géraldine Verhoeven
Spel: Britte Lagcher en Peter Drost
Muziek: Kees van der Vooren
Kostuums: Ingrid Govers
Beeldontwerp: Michael Helmerhorst
Decoraties: Piet Zwaanswijk
Decorbouw: Aart Marcus
Technisch ontwerp kostuums: Frank Govers
Lichtontwerp: Merijn Schilte
Ontwerp Dakpanorama: Frits van Hartingsveld
Lintprojectie: Frans van Heiningen
Techniek: Thijs Wijnands
Techniek/1e inspiciënt: Dirk Houthoff
Inspiciënt: Jordy Boggia
Grafische vormgeving: Robin Vogel en Merijn Schilte
Lindy Hop Dansinstructeur: Becky Tomas
Assistent Lichtontwerp: Colin Kassies
Regie-assistent (stagiair): Jules van Rijn
Zakelijke en productieleiding: Géraldine Verhoeven
Artistieke leiding: Peter Drost
PR & Marketing: Afke Pricker
Trailer: JKTV Producties
Scènefoto’s: Gerard Dubois
Foto “Platenhoes”: Niels Knelis
Foto's
Audio
Recensies
Het Parool (3/2/15):
“Chuck & Charlene is minstens zo leuk voor volwassenen.” ****
De Stentor (9/2/15):
“Een heel knap en een aansprekend geconstrueerd toneelfeestje” ****
De Theaterkrant (9/2/15):
“Amusante kijkdoos vol verrassende dimensies.” ****
De Stentor (Kidsreporter, 15/7/14):
“Een musical met mooie liedjes en prachtige decors…een show die je moet zien.” ****
De Volkskrant (13/2/15):
“Grappige jeugdvoorstelling… een tragikomische roadmovie vol taalgrappen.” ***
De Stentor (10/2/15): “Taal in wildwestverhaal verrijkt kinderen”. (Kunsteducatie)
Jouster Courant (16/3/15): “Je waande je in een bewegend stripboek, je keek je ogen uit”.
**** Komisch kijkdoostheater over innemend boevenpaar
Door: Joukje Akveld
Het Parool, 3 februari 2015
Ze zijn het meest gezochte koppel van het land, maar eigenlijk hebben ze niets verkeerd gedaan. Chuck & Charlene, ooit bankrovers, slijten hun dagen als uitgeblust kermisstel met een schiettent als dekmantel.
Met vette knipogen naar Bonnie & Clyde maken Peter Drost en Britte Lagcher komisch kijkdoostheater van de avonturen van de twee uitgerangeerde bandieten.
Drost schreef een ironische tekst, als altijd grossierend in taalgrapjes. De lagere school, constateert een voice-over droogjes, was te hoog gegrepen voor Chuck.
Vanaf het moment dat de charmante, maar nogal naïeve praatjesmaker Charlene ontmoet, gaat het los met een muzikale roadtrip. Terwijl het verliefde duo countryliedjes kweelt, worden bankfilialen gefrequenteerd, waarop een klopjacht door de politie volgt. Dit alles speelt zich af in de schiettent waarin Charlene terugblikt op hun roemruchte verleden. De houten kermisattractie blijkt vol verplaatsbare panelen te zitten. Rekwisieten – tweedimensionaal als in een stripboek – worden in hoog tempo in en uit beeld geschoven. Dat sommige, zoals twee chesterfieldstoelen, kunnen praten, voegt de zoveelste geestige noot toe aan het ingenieuze beeldverhaal. Drost en Lagcher slaan met hun vette, gestileerde spel precies de juiste toon aan om het liefdesverhaal van het innemende boevenverhaal te vertellen. En zoals altijd bij Beumer & Drost: de ouders hoeven zich niet te vervelen, Chuck & Charlene is minstens zo leuk voor volwassenen.
**** Amusante kijkdoos vol verrassende dimensies
Door: Henri Drost
De Theaterkrant, 8 februari 2015
Hoe overval je een bank? Simpel: met zang en dans. Chuck & Charlene deden het, maar het duo betaalde een hoge prijs. De pratende kogel die Chuck trof, maakte van hem een verwarde invalide en nu slijt het eens zo beroemde duo hun dagen in een schiettent op de kermis. Vermoeid tikt Charlene op Chucks kin als die weer eens vastloopt in zijn platte kermispraat: ‘op zijn kantje!’
Vanuit die schiettent blikt Charlene even later via een voice over terug op hun roemruchte carrière, vanaf hun eerste ontmoeting in de ‘verpakkingsindustrie’, naar hun doorbraak als countryduo tot de wilde roadtrip als het meest gezochte koppel van het westen. De knipoog naar Bonnie & Clyde is overduidelijk, maar en passant neemt Peter Drost ook de bankwereld op de hak – ‘gratis geld dat niet echt bestaat!’ – en strooit als vanouds met de ene woordgrap of verhaspeling na de andere, met als hilarisch hoogtepunt Chuck duiding van de horoscoop van Charlene. Want Chuck, die weet dat soort dingen nou eenmaal.
Visueel zit de voorstelling al even knap in elkaar. De schiettent ontpopt zich tot een dolkomische kijkdoos, vol voor-, achter- en zijpanelen, waarbij in moordend tempo allerlei tweedimensionale decorstukken voorbijschuiven waar weer volop mee gespeeld wordt. In een lied de voor- en achterkant van een rijdende auto laten zien? Geen probleem. Een heuse car chase compleet met ongelukken? In een handomdraai geregeld. Zelfs een tocht door een verlaten mijn past in dit door decorbouwer Aart Marcus ingenieus ontworpen stripboek.
Echt grappig wordt het wanneer ook nog eens gespeeld wordt met de tweedimensionale wereld, bijvoorbeeld in het gesprek tussen twee chesterfieldstoelen die opeens een derde dimensie krijgen of in het omdraaien van de getekende zaklamp: ‘Hij doet het niet meer!’
De muziek van Kees van der Vooren bevat eveneens veel ironie. De hit ‘Electrische Cowboy’, compleet met toonsprongetje, is niet alleen meteen meezingbaar, maar verwijst slim naar het einde van Chuck in zijn rolstoel, terwijl de ballade ‘Tranen trekken’ met fraaie Ilse de Lange-snik wordt gezongen door Britte Lagcher, terwijl hun hele act doet denken aan een komisch mengsel van Saskia en Serge en The Common Linnets.
En natuurlijk is het geen toeval dat dit countryduo elkaar voor het eerst leerde kennen in de ‘verpakkingsindustrie’. Want met een muzikale roadtrip en schiettent als dekmantel levert Toneelschap Beumer & Drost in deze doldwaze voorstelling voor wie het wil zien ook stof tot nadenken voor de volwassenen.
**** Chuck & Charlene bouwen een feestje
Door: Loek van Voorst
De Stentor, 8 februari 2015
Deventer – ‘Een muzikale roadshow op toneel in een schiettent met diepgang’ is de ronkende tekst op de flyer van Toneelschap Beumer & Drost. Een bijna volle zaal gaat er voor zitten. Vanaf het podium klinken kermisklanken. Schiettentdame Charlene opent haar kraam. Partner Chuck met cowboyhoed rijdt achter de balie in een rolstoel op. Hij is gehandicapt geraakt door een sprekende kogel tijdens een noodlottig schietincident, jaren geleden. Samen vertellen ze hun story. Het achterdoek van de kraam gaat open en een diepe ‘kijkdoos’ wordt zichtbaar. Regisseur Michael Helmerhorst en Peter Drost met zijn assistenten toveren in een soort historisch papieren theater met inschuivende, zwevende of omklapbare zetstukken, luxe hardboard sportauto’s en pratende fauteuils te voorschijn van het van bankroof verdachte mythische duo. Het gevaarlijke Wilde Westen wordt met jengelende mondharmonica uithalen à la ‘Once upon a time in the West’ prima geparodieerd. Vooral de zangcarrière van het geloofwaardige ‘stripduo’ wordt belicht. Drost en Britte Lagcher (met lekkere overslaande countrystem) zingen hun hit ‘Electrische Cowboy’. De hele zaal zingt mee. En bij de toegift wordt er zelfs meegedanst tussen de stoelen. Met een prettige voice over vertelt Britte het verhaal. Het publiek leeft mee met de liefde en de avonturen van de twee. Ook met het noodlot dat hen overkomt. Het duo weet te ontsnappen. Maar bij een ‘Chuck & Charlene Look alike Contest’ worden ze slechts veertiende.
De voorstelling is levendig, humorvol. De vele woordspelinkjes – de vetplantjes zijn teveel afgevallen – zijn geestig, maar wat teveel van het goede. ‘Chuck & Charlene’ is een heel knap en aansprekend gecongrueerd toneelfeestje.
**** Eeuwige Liefde
Recensie Chuck & Charlene
door: Leon Wichman (Kidsreporter)
De Stentor, 15 juli 2014
Een 226-delige tuinset voor mensen kleiner dan de 1.22 meter. Een 56-delig theeservies voor linkshandigen en een vensterbank vol vetplantjes die zich niet dik maakten.
Alles is mogelijk in Chuck & Charlene, één van de vele shows bij Deventer op Stelten. Chuck & Charlene vormen een heel bijzonder duo. Ze werkten op dezelfde afdeling en gingen een keer samen wandelen. Charlene krijgt dan van Chuck een boekje met zelfgeschreven liedjes en zo is een eeuwige liefde en een muzikaal duo geboren.
De voorstelling is een musical met mooie liedjes en prachtige humoristische decors. Er zit ontzettend veel werk in, dat was wel duidelijk. Op magische wijze krijgt het duo uiteindelijk geld in handen, maar ook dit loopt weer erg verkeerd (en lollig) af. Een show die je moet zien, dus ik zal de verrassing niet verklappen.
Toch klopte de leeftijd (8+) niet. Niet dat er iets engs was maar het ging wel langzaam. De grappen waren redelijk volwassen. Ik denk daarom ook dat de zaal voor meer dan de helft gevuld was met mensen van de leeftijd van mijn oma (65), die erg moesten lachen en de staande ovatie op het eind was dan ook zeer terecht.
Dit was voor mij één van de hoogtepunten van Deventer op Stelten.
Chuck & Charlene is een voorstelling van Toneelschap Beumer & Drost.
Trouw, 1 juli 2014
Anita Twaalfhoven
Interview
De zomervakantie staat voor de deur. Wat te doen met de kinderen? Trouw tipt het mooiste theater, de leukste festivals en de beste musea.
Verliefd, naïef en bankrovend
In de repetitieruimte van Toneelschap Beumer & Drost staat een houten schiettent, beschilderd met woestijnbeelden vol zand, cactussen en cowboyhoeden. Het is het decor van de muzikale zomerfestivalvoorstelling ‘Chuck & Charlene’, geïnspireerd op de roemruchte bankrovers Bonnie en Clyde.
Schrijver Peter Drost en regisseur Michael Helmerhorst geven een kijkje achter de schermen. Zo op het oog is hun schiettent een rommelige kijkdoos vol met houten schotten, die steeds heen en weer schuiven en door licht van sfeer veranderen, maar er komt een oogstrelend beeldverhaal uit tevoorschijn. Met sprekende stoelen, een bewegende auto die langs billboards over de snelweg lijkt te racen, filmisch geschilderde bankgebouwen, een sfeervol verlicht boshuisje om te schuilen én een klopjacht op de bankrovers door de politie. Toch komt er nauwelijks techniek aan te pas: één multitaskende technicus trekt, klapt en schuift deze beeldenreeks vol geluidseffecten tevoorschijn.
“Ik wilde een roadmovie maken met een tweetal dat op de vlucht is”, vertelt Drost. “Ik dacht al snel aan de verliefde bankrovers Bonnie en Clyde, die in de jaren dertig een spoor van dood en vernieling achter zich lieten.” Veel ouders kennen de gelijknamige film uit 1967 maar voor kinderen is het een nieuw verhaal. “Het geweld en schietwerk zijn voor een kinderpubliek niet meer origineel. Ik vond het mooier om er een verliefd duo van te maken met een naïeve kijk op het leven. Chuck en Charlene begrijpen de regels niet zo goed. Ze vinden bijvoorbeeld dat je de auto van iemand anders best even kunt lenen, als je hem maar weer terugzet. Ze raken verstrikt in de bankroof omdat ze denken dat ze de buit eerlijk hebben gekregen. Ze zijn bandieten tegen wil en dank, met een eigen levensfilosofie waar ze écht in geloven.”
De theatermakers lieten zich inspireren door oude films en groot gemonteerde operettes uit het begin van de vorige eeuw. “De grote, gekunstelde gebaren en gevoelens daarin passen precies bij een festival. We laten het publiek zien dat het allemaal maar theater is en tóch geloven ze dat het echt gebeurt.”
Peter Drost speelt de rol van Chuck en Britte Lagcher is zijn tegenspeelster Charlene. Hoe bewegen zij zich in zo’n kleine ruimte vol grote rekwisieten? “Ze spelen volgens de theatrale regels van een kijkdoos”, legt de regisseur uit. “Dat vraagt om strak en gestileerd spel, je moet in lijnen en vormen denken. Het is een beetje filmisch en stripverhaalachtig.” Hij pakt een paneel in de vorm van een oldtimer en Drost demonstreert met welke bewegingen hij in die auto achteruit lijkt te racen. De voorstelling heeft een opzettelijke knulligheid die door de vormgeving erg komisch uitwerkt. Zoals het countrynummer ‘Electric cowboy’, waarvoor de acteur zich even later in een ingenieus ontworpen pak hijst. Terwijl hij in de rol van Chuck zijn nummer zingt, knipperen de gekleurde lichtjes op zijn stoere jack precies in het ritme van de muziek. “Hoe meer een artiest op zijn retour raakt des te grootser dost hij zich uit”, zegt hij terwijl hij zijn pak weer weglegt.
De countrynummers, die zijn gecomponeerd door Kees van der Vooren, zijn aanstekelijk met mondharmonica, huilende gitaren en vrolijke upbeat. Hij schreef zelfs een hitsingle voor Chuck en Charlene: ‘Tranen trekken’.
In hun gloriedagen waren Chuck & Charlene beroemd, maar sinds Chuck is geraakt door een verdwaalde kogel – die in de voorstelling kan praten!- slijten ze hun dagen in de schiettent op de kermis. Aan de zijkant hangen de prijzen die zijn te winnen: Chuck en Charlene Barbies in cowboydracht. “Met een lege blik in de ogen is het echtpaar vervallen in een trieste kermisroutine. In de voorstelling kijken ze terug op hun romance, die ooit zo mooi begon.”
Chuck & Charlene speelt van 1 t/m 13 juli op diverse festivals en na de zomer in theaters.
Info: www.beumerendrost.nl
—
Jouster Courant, 16 maart 2015
Thijs de Boer
Recensie | Chuck en Charlene aangenaam verrassende voorstelling
LEMMER – De familievoorstelling ‘Chuck en Charlene’ verraste geweldig in positieve zin. Als familievoorstelling geafficheerd boeiden de zingende bankovervallers Chuck en Charlene zowel jong als oud. Op de tribune van de theaterzaal van De Hege Fonnen een gezonde mix van jong en oud.
Britte Lacher en Peter Drost speelden en zongen de sterren van de hemel. Daarbij geholpen door in hoog tempo wisselende en er toe doende decors. Je waande je in een bewegend stripboek. Je keek je ogen uit.
Zowel voor de oudsten als de jongsten viel er van alles te beleven. Schitterende dialogen, prachtige lekker klinkende country-liedjes, zoals het mooie ‘Electrische Cowboy’ (wat heeft Britt toch een prachtige stem) en doordachte woordspelingen, ontsproten uit het brein van Peter Drost. Zoals: ‘vetplantjes die teveel zijn afgevallen’, ‘mijn-gangenstelsel’ en het originele spreekwoordengeklungel. Pratende stoelen en zelfs een pratende revolverkogel.
Voor de kinderen een inspirerende verrijking van hun taalkennis. En, dat maakte deze voorstelling zo bijzonder, ook voor de oudere bezoekers. Voor Britt Lacher was het daarnaast ook nog een speciale voorstelling. Een bus vol familieleden uit het midden van het land had de weg naar Lemmer gevonden om Britt in haar tweede optreden als Charlene te supporteren. Ze mogen trots op haar zijn.
Het verhaal was in haar ingewikkeldheid door de achtergrondstem, het spel van beide acteurs en de vele ‘bewegende’ decorstukken uitstekend te volgen, ook door de jongeren.
Dat bleek ook uit de ‘meet en greet’ na de voorstelling. Na een aarzelend begin kwamen uit het publiek (vooral de jongeren gaven blijk van mondigheid en goeie observaties) de mooiste vragen los. Van: wie heeft de decors bedacht (Piet Zwaansdijk).
Is het leuk om dit stuk te spelen? Hebben jullie nog meer voorstellingen gedaan en waren jullie voor het optreden zenuwachtig. ‘Ik wel’ zei Britt, ‘want er zit veel familie in de zaal’. En: ‘moeten jullie ook wel eens niesen of hoesten tijdens de voorstelling’. ‘Die proberen we in te houden, maar dat lukt niet altijd. Ik heb nog nooit geniesd’, is het antwoord van Peter Drost.
