Deel met je vrienden
Ingeblikt: Het verhaal
Nooit vertoond filmmateriaal in theatrale roadmovie.
Er is geen touw aan vast te knopen. Een oud roestig blik met aan elkaar geplakte filmfragmenten die niets met elkaar te maken hebben. Althans…..zo lijkt het.
Maar allengs raken twee mannen ingewikkeld verwikkeld in een steeds spannender wordende zoektocht naar de juiste volgorde, want dan is het raadsel opgelost, het geheim onthuld.
Betekent EINDE ook echt ‘einde’?
Credits
Spel: Peter Drost, Arie Kant
Regie: Michael Helmerhorst
Assistent Regisseur: Géraldine Verhoeven
Lichtontwerp: Peter van der Hoek
Productie Assistent: Wim Mönnich
Zakelijk leider: Louise Paulussen
Tourneeplanning en promotionele ondersteuning Nederland:
Hummelinck Stuurman Theaterbureau
Da Costakade 190, 1053 XG Amsterdam
Tel: 020-6164004 Fax: 020 6124341
e-mail: info@hummelinckstuurman.nl
www.hummelinckstuurman.nl
Tourneeplanning en promotionele ondersteuning België:
Verenigde Werkhuizen Thassos
A. Rodenbachstraat 19 B 2140 Borgerhout
Tel: 0032-3/235.04.90 Fax: 0032-3/235-235.11.05
e-mail: thassos@pi.be
Productie:
Het Toneelschap Beumer & Drost
Veemarkt 202, 1019 DG Amsterdam
Tel: 020-4652147 Fax: 020-4682465
e-mail: info@beumerendrost.nl
Foto's
Recensies
Het Courant Nieuws van de Dag: “Zeer geslaagd jongensboektheater”.
Het Parool: “Komisch ongelooflijk inventief theater”.
de Volkskrant: “Komische act voor twee heren”.
Leidse Courant
5 januari 2006
door Paulien Koopmans
‘Ingeblikt’ is zeer geslaagd jongensboektheater
‘Deze rolprent is mijn testament’, zegt de stem van ingenieur Hoefnagels. Hij nodigt de spelers Peter Drost en Arie Kant in een kort filmfragment uit om een roestig filmblik met aan elkaar geplakte filmfragmenten te ontwarren.
Waarschijnlijk is Hoefnagels zelf dan al dood. Maar helemaal zeker is dat niet. Hoefnagels is de uitvinder van ‘de band die nooit lek gaat’. Wie de formule vindt, zou de sleutel tot roem en rijkdom in handen hebben. Hoewel geen touw aan de flmfragmenten is vast te knopen, zijn er al meteen aan het begin van de zeer geslaagde voorstelling ‘Ingeblikt’ de eerste geheimzinnie tekens aan de wand.
Er moet méér aan de hand zijn. Van de spelers hoeven we geen kant en klaar antwoord te verwachten. Ze zijn de ‘stemmen’ in een tekenfilm die de opmaat is tot de slordig gemonteerde film van Hoefnagels, die heel geheimzinnig, uit zichzelf gaat draaien. Leuker dan de tekenfilmbeelden zijn de halfonzinnige onderonsjes tussen de twee spelers. Karikaturale typetjes in stofjas of in een fout maatkostuum en vele dwaze quasi-filosofische gesprekken zijn van het begin tot het eind door de voorstelling geweven.
Peter Drost heeft al vaker samen met Loek Beumer laten zien dat dit spannend jongensboektheater hem op het lijf geschreven is. Met Arie Kant is de onderlinge chemie misschien een graadje minder. Maar evengoed blijft het spel net zo droogkomisch.
‘Ingeblikt’ is een gelaagde voorstelling met veel valkuilen en onverwachte doorkijkjes. Zonder blikken of blozen stappen Peter Drost en Arie Kant in en uit filmfragmenten van Hoefnagels. Zo snuffelen ze rond in de villa van Hoefnagels; lopen ze over het Londense Arlington Road en bieden ze op een veiling voor een speelgoedauto dat het geheim van Hoefnagel verbergt. Hoewel de filmfragmenten ongeordend zijn, komen we wonderwel steeds dichter bij de uiteindelijke ontknoping. De filmfragmenten bieden een soort ‘trompe d’oeil’-schilderijen. Er is steeds ‘iets’, dat er toch weer niet is. Zo snap je pas later dat de ogen van ingenieur Hoefnagels, die in een filmfragment steeds eventjes rood oplichten, iets duivels uitstralen. En ook de opmerking ‘in typetjes kan je je verliezen, maar karakters houden iets verborgen’, biedt pas aan het eind duidelijkheid.
De Volkskrant
9 augustus 2005
door Bart Deuss
Een komische act voor twee heren
Met rode stofjassen aan – om niet op te vallen – een zwart-wit film binnen stappen; een dialoog voeren met je eigen ondertiteling; gevangen raken in een voor- en achteruit spoelende filmprojector.
Met Ingeblikt zet het Toneelschap Beumer en Drost de illusie van het celluloid op toneel. Een komische act voor twee heren, een filmprojector en een projectiescherm.
De twee, gespeeld door Peter Drost en Arie Kant, spreken stemmen in bij filmbeelden. Ze halen nieuwsgierig een filmrol uit een blik, terwijl er toch duidelijk opstaat dat dat niet mag. Ze bekopen hun nieuwsgierigheid met een straf die bij hun beroep past; ze raken gevangen in de film die ze bekijken.
Derde hoofdrolspeler in Ingeblikt is het filmdoek, waarop de ‘verboden rolprent’ zich ontpopt tot een testament van een zekere Hoefnagels. Die heeft een belangrijke uitvinding gedaan waarvan de formule verstopt is in een trapwagen. De twee raken verzeild in een bizarre speurtocht naar het autootje.
Regelmatig verdwijnen de twee spelers achter het projectiescherm om daar in een filmfragment op te duiken. De ingenieuze montage van oude filmfragmenten en de manier waarop de twee mannen daarin opduiken, is behalve een ode aan de moderne, digitale montagetechnieken ook een voorbeeld van de manier waarop met film kan worden gemanipuleerd. De tijd kan worden teruggedraaid, spanning kan worden opgeroepen met slimme montages en gebruik van dreigende geluiden.
Drost en Kant zijn in dit pretentieloze spel twee avontuurlijke jochies die doen wat ze niet kunnen laten. Die houding kleeft ook aan het concept. Prachtig uitgevoerd, maar soms ten prooi gevallen aan de willekeur van: ”weet je wat ook nog kan?”
Het Parool
10 oktober 2005
door Jos Bloemkolk
WAT STA JE DAAR MET DIE FLUIT!
‘INGEBLIKT’ IS ZEER KOMISCH, ONGELOOFLIJK INVENTIEF THEATER
Het enige dat Beumer & Drost niet mee hebben, is hun naam. Je denkt: cabaretduo. Maar ze maken theater, zeer komisch, inventief theater. Loek Beumer doet in hun nieuwste voorstelling helemaal niet mee.
De muziek die aan INGEBLIKT voorafgaat en die je dus hoort terwijl je de opkomst van de acteurs afwacht, is tekenfilmmuziek. En dat is de juiste soundtrack voor wat komen gaat. De roetsjende piano, het treurige klarinetje, de triomferende trompetten. Je ziet Tom & Jerry voor je geestesoog.
Dezelfde krankzinnige, cartooneske overgangen zitten in de voorstelling. Maar het verschil met Tom & Jerry is dat de wendingen bij Beumer & Drost onvoorspelbaar zijn. Peter Drost en Arie Kant spelen twee inspreekacteurs (druk bezig met een tekenfilmpje), die tot hun stomme verbazing stuiten op een filmprojector met een eigen wil. De film die zij onverwacht te zien krijgen, is een uit flarden bestaand testament van een beroemde uitvinder en bevat raadselachtige aanwijzingen voor de formule van ‘de band die nooit lek gaat’. Drost en Kant erachter aan.
Dit is een armzalige samenvatting van een ingewikkeld, spannend, grappig, onnavolgbaar verteld verhaal. Er staan twee acteurs op de speelvloer ( op het eind heel even een verrassende derde), maar de voorstelling wordt bevolkt door vele andere acteurs op film. Die mannen en vrouwen uit oude films zijn nagesynchroniseerd en kunnen zomaar een dialoog hebben met de acteurs op de vloer.
Het blijkt zelfs mogelijk te zijn dat Drost in dezelfde film meedoet als Michael Caine en in een Londens kantoor een pittig gesprek met hem heeft. Ook een oude speelfilm met Hitler komt even voorbij. Citaat van Hitler, die Goering met zijn maarschalkstaf toeschreeuwt: “Wat sta je daar nou met die blokfluit! Ga achter die formule aan!”
Kant of Drost kan zelf in een film voorkomen, eruit stappen, enige goede getimede handelingen op de vloer verrichten en precies op tijd weer in de film stappen.
Kant is de slimme, Drost de domme, soms boerenslimme. Op de film komt een ambulance recht op de toeschouwer aanrijden. Drost steekt een hand op en zegt: “Stop! Ho eens even. Mag ik uw rijbewijs zien?” En hij legt opschepperig uit: “Dat kun je altijd doen. Ze rijden nooit door de camera heen.”
De grappen van het aandoenlijke, aan Buurman & Buurman verwante duo rijgen zich aaneen. Dat zij hun eigen voorstelling hebben gemaakt, komt goed te pas als de techniek hen even in de steek laat. De dvd met de filmopnamen loopt vast, maar ze lossen dat improviserend op, zodat het nauwelijks opvalt.
De slotgrap met een filmblik mag niet worden verklapt. De recensent kan alleen zeggen dat zijn twaalfjarige zoon onmachtig van het lachen tegen hem aan leunde, zeggend: “Meesterlijk.” Laat dit een aansporing zijn.
