Theaterkrant: **** Amusante kijkdoos vol verrassende dimensies

**** Amusante kijkdoos vol verrassende dimensies

Door: Henri Drost
De Theaterkrant, 8 februari 2015

Hoe overval je een bank? Simpel: met zang en dans. Chuck & Charlene deden het, maar het duo betaalde een hoge prijs. De pratende kogel die Chuck trof, maakte van hem een verwarde invalide en nu slijt het eens zo beroemde duo hun dagen in een schiettent op de kermis. Vermoeid tikt Charlene op Chucks kin als die weer eens vastloopt in zijn platte kermispraat: ‘op zijn kantje!’

Vanuit die schiettent blikt Charlene even later via een voice over terug op hun roemruchte carrière, vanaf hun eerste ontmoeting in de ‘verpakkingsindustrie’, naar hun doorbraak als countryduo tot de wilde roadtrip als het meest gezochte koppel van het westen. De knipoog naar Bonnie & Clyde is overduidelijk, maar en passant neemt Peter Drost ook de bankwereld op de hak – ‘gratis geld dat niet echt bestaat!’ – en strooit als vanouds met de ene woordgrap of verhaspeling na de andere, met als hilarisch hoogtepunt Chuck duiding van de horoscoop van Charlene. Want Chuck, die weet dat soort dingen nou eenmaal.

Visueel zit de voorstelling al even knap in elkaar. De schiettent ontpopt zich tot een dolkomische kijkdoos, vol voor-, achter- en zijpanelen, waarbij in moordend tempo allerlei tweedimensionale decorstukken voorbijschuiven waar weer volop mee gespeeld wordt. In een lied de voor- en achterkant van een rijdende auto laten zien? Geen probleem. Een heuse car chase compleet met ongelukken? In een handomdraai geregeld. Zelfs een tocht door een verlaten mijn past in dit door decorbouwer Aart Marcus ingenieus ontworpen stripboek.

Echt grappig wordt het wanneer ook nog eens gespeeld wordt met de tweedimensionale wereld, bijvoorbeeld in het gesprek tussen twee chesterfieldstoelen die opeens een derde dimensie krijgen of in het omdraaien van de getekende zaklamp: ‘Hij doet het niet meer!’

De muziek van Kees van der Vooren bevat eveneens veel ironie. De hit ‘Electrische Cowboy’, compleet met toonsprongetje, is niet alleen meteen meezingbaar, maar verwijst slim naar het einde van Chuck in zijn rolstoel, terwijl de ballade ‘Tranen trekken’ met fraaie Ilse de Lange-snik wordt gezongen door Britte Lagcher, terwijl hun hele act doet denken aan een komisch mengsel van Saskia en Serge en The Common Linnets.

En natuurlijk is het geen toeval dat dit countryduo elkaar voor het eerst leerde kennen in de ‘verpakkingsindustrie’. Want met een muzikale roadtrip en schiettent als dekmantel levert Toneelschap Beumer & Drost in deze doldwaze voorstelling voor wie het wil zien ook stof tot nadenken voor de volwassenen.


Deel met je vrienden

PLAN B**